Frytki z łopianu większego

Łopian większy na wiosnę w drugim roku wegetacyjnym

Łopian (Arctium) – to roślina dwuletnia należąca do rodziny astrowatych. Łopian możemy spotkać na suchych łąkach, w zacienionych miejscach w lesie liściastym, przy drogach, rowach z wodą. Roślina w pierwszym roku wegetacyjnym wytwarza kępę liści wychodzących z korzenia a w drugim roku wytwarza łodygę i pędy z kwiatami. W Polsce dziko występują 4 gatunki łopianu: łopian większy, łopian mniejszy, łopian pajęczynowaty i łopian gajowy. Wszystkie gatunki mają jednakowe zastosowanie.

 

Jadalne na surowo są ogonki liściowe, drobno pokrojone można dodać do zup i sałatek. Nadają się do kiszenia. Liście łopianu można pomylić z ogromnymi liśćmi lepiężnika różowego.

 

Smażenie

Korzenie łopianu jadalne są na surowo, można je suszyć, piec i smażyć. Korzenie najlepiej pozyskiwać jesienią pierwszego roku wegetacyjnego oraz pół roku później na wiosnę, przed wykształceniem łodygi czyli marzec-czerwiec. Małe, kilkucentymetrowe korzenie najlepiej jeść na surowo, gdyż nie są łykowate i włókniste tak jak te starsze, większe. Duże kawałki przeznaczamy na frytki lub pieczemy w żarze ogniska. Z korzenia łopianu przyrządza się piwo.

Gotowe, bardziej upieczone frytki

Korzenie najlepiej obmyć w strumieniu i oskrobać ostrzem noża, po umyciu lekko zmieniają swoją barwę. Kroimy w drobne paski i wrzucamy na rozgrzany olej na patelni. Po niespełna 10 minutach kawałki zmieniają swoją barwę na złocisty, żółty kolor. Trzeba uważać, bo łatwo można je przypalić. Frytki z korzeni można przyprawić solą lub papryką ; są smaczne, lekko gumowate, intensywne w smaku i przede wszystkim pożywne. Zbiór jest szybki i wydajny, co jest największą zaletą tego posiłku.