Ostrożeń polny - hubka

Ścieranie puchu

Zebrany puch z przekwitniętych kwiatostanów roślin zgniatamy i małą ilość rozcieramy dwoma szorstkimi i prostymi skałami. Aby skutecznie i szybko otrzymać odpowiednio roztarty puch trzeba go mocno dociskać z obu stron i szybko trzeć. Należy puch dobrze rozetrzeć aby było widocznych mało pojedynczych włókien, jednak z umiarem. Gdy będziemy rozcierać puch bardzo długo nie będą widoczne już  włókna gołym okiem, wówczas puch będzie rozpadał się podczas krzesania, dodatkowo będziemy musieli poświęcić więcej czasu na tarcie puchu. Kiedy rozetrzemy odpowiednio, puch nie będzie się rozpadał, będzie scalał się w jedność. 

Ścieranie węgla drzewnego

Musimy także usunąć nasiona i aparaty lotne, które w trakcie ścierania będą widoczne, same będą odpadać. Puch podczas rozcierania kilkukrotnie zmniejsza swoją objętość, dlatego podczas zbierania należy wziąć go dużo aby starczył nam do osiągnięcia celu. Nie jest to trudne, gdyż jest bardzo wydajny w zbiorze. Aby hubka działała potrzebujemy odrobinę wiatru. Gdy nie ma wiatru można jednostajnie dmuchać ustami. Gdy iskra spadnie na puch, przestajemy krzesać i dmuchać, puch już sam będzie się tlił. 

Wszystkie elementy

Żeby poprawić palność puchu dobrym sposobem jest starcie węgla drzewnego z drewna pochodzenia drzewa liściastego na proszek. Używamy szorstkiej powierzchni, może to być skała, nóż, gałąź. Gdy już przygotujemy te dwa składniki należy zmieszać puch roślinny z proszkiem węgla drzewnego w proporcji 2:1 (dwie części puchu na 1 część proszku węgla). Po zmieszaniu otrzymujemy łatwo do siebie przylegający czarno-beżowy materiał, który jest już gotowy do użycia w krzesiwie tradycyjnym. Substytutem węgla drzewnego może być starta na proszek kora robinii akacjowej, jednak ona słabo przylega do puchu.

Gotowa, spreparowana hubka

Kolejną metodą preparacji jest zwęglenie, tak jak w przypadku innych materiałów. Należy w puszce ciasno upchać puch. Zwęglanie trwa krótko. Puch kilkukrotnie traci na swojej objętości, jest lekko kruchy, jednak nie rozpada się całkowicie w dłoni.

Tlący się puch po zajęciu iskry i rozdmuchaniu

Podsumowując jest to chyba jedna z najtrudniejszych hubek, nie zawsze udaje mi się, aby puch złapał iskrę